Kinderen verstaan de kunst van het spelen en verlaten de woning om uitdrukking te kunnen geven aan het avontuur van hun leven. Het avontuur dat hen te wachten staat is het innerlijke vuur van een ideale wereld, waarvan zij het verhaal willen ontdekken om het als een manier van leven vorm te kunnen geven. Door te spelen kan het kind ontdekken wat haar uniek maakt, waardoor ze zichzelf in staat stelt om de vaardigheden te ontwikkelen die overeenkomstig deze kracht op haar lijf zijn geschreven. Kenmerkend aan het kind is de openheid van het hart, waardoor er geen toekomst bestaat en zij het niet nodig heeft om met het leven te onderhandelen en haar spel daarop af te stemmen. Ze maakt gebruik van wat aanwezig is, zonder dat voorkennis haar kan beperken. De mogelijkheden die door het leven worden aangereikt zal ze naar haar hand zetten en tot het besef komen, dat elke situatie een gelegenheid is die het beste in haar naar boven haalt. Het zijn de vriendjes en vriendinnetjes, die zonder enige vorm van veroordeling komen en gaan om hun eigen spel te kunnen spelen.
Zodra de wereld geen ruimte biedt om te spelen wordt elk huis een toevluchtsoord, om je te verbergen tegen de boze stemmen van de buitenwereld. Deze stemmen van onvrede leven van de strijd om drama te kunnen verheffen als een kunstvorm. De paradox van deze onveilige wereld zijn de drempels van de oude huizen, die een springplank vormden om het ongewisse tegemoet te treden en het onbekende te ontdekken. Nu er geen drempels meer zijn en de veiligheid is verdwenen, vormt elke hindernis een excuus om te vluchten in de betonnen huizen en de deuren te sluiten voor alles wat angst inboezemt.
Comments