‘Voor een volwassene is het de kunst om jong van geest te blijven en het kind te eren voor wat ze is en ook toe te staan dat ze kan doen wat haar beweegt. Door haar onbevangen spel kunnen gevoelens stromen, zonder dat ze in haar systeem vast komen te zitten. Een kind ervaart geen wrok als haar eigenheid wordt ontkend, maar het is de voortdurende ontkenning die haar als volwassene parten spelen. Het vreugdevolle spel is daardoor veranderd in een competitieve levenswijze, waar het leven de schuld krijgt en anderen verantwoordelijk worden gehouden voor wat hem wordt aangedaan. Door deze vorm van spelen vormt elke kwetsuur het fundament voor de gevoelens, die door gebrek aan aandacht zo vast als een huis kunnen gaan zitten. Door mijn vermogens ben ik in staat om me door deze vaste materie heen te wurmen. Wat eens geïnspireerde energie was is veranderd in de stenen die op de maag liggen en waar de muren rond het hart mee zijn opgebouwd. Ik ben het kind en dankbaar om de volwassene duidelijkheid te kunnen schenken, dat een spookhuis slechts een perceptie is van angst. In dit huis leven de lichtwezens, die je als boodschappers door het leven gidsen om de gevoelige snaren te volgen, zodat je thuis komt en de vreugde van het kind kunt omarmen’.
Comentarios